Pianist Jonathan Jurion, afkomstig uit Guadeloupe, nu woonachtig in Parijs, gaat hier aan de slag met het oeuvre van de Amerikaanse altsaxofonist Marion Brown (1931 – 2010). Zoals veel Amerikaanse free-jazz muzikanten trok Brown eind jaren ’60 naar Europa. In Parijs werd zijn avant-garde jazz met Afro-Caribische invloeden veel serieuzer genomen dan in zijn thuisland. De stempel die hij gedurende zijn verblijf heeft gedrukt op de Parijse jazzscene is lang blijven hangen. Dat blijkt al uit dit album “Le Temps Fou” (vernoemd naar de soundtrack uit 1969 van Brown bij de gelijknamige film van Marcel Camus). Het eerbetoon van Jurion heeft misschien nog wel meer te maken met zijn eigen Caribische roots, dat heeft alleszins te maken met de ondermeer op de (Braziliaanse) ka drum gespeelde percussieve ritmes die de boventoon voeren samen met de vloeiende lijnen die Jurion uitzet op de piano. Behalve Jonathan Jurion op piano horen we Michel Alibo op contrabas, Arnaud Dolmen op drums, Jowee Omicil op tenor- en sopraansax, Josiah Woodson op trompet en Olivier Juste op de ka drum. Niet alle nummers zijn overigens van Marion Brown, “Part 1.1 : Magic Brown“ is geschreven door Jurion, “West India” is van Archie Shepp en “Bismillahi ‘rrahmani ‘rrahim” is van Harold Budd. Budd (1936) is een Amerikaanse avant-garde componist /dichter/pianist, Marion Brown nam twee albums met hem op, dat deed hij ook met saxofonist Archie Shepp (1937) te weten “Fire Music”en “Attica Blues”, Brown is ook te horen op “Ascension” van John Coltrane. Onder eigen naam maakte hij meer dan 30 albums.

“Le Temps Fou” begint met het swingende “Sweet Earth Flying”, Jurion heeft een heerlijke funky stijl van piano spelen en onmiddellijk is er het kenmerkende geluid van de ka drum die het ritme extra aanzet. In “Capricorn Moon” komen de blazers erbij en is het feest compleet. Natuurlijk wilde ik weten in hoeverre de versies van Jurion afwijken van het origineel van Brown. Dat is niet altijd even makkelijk omdat bij Brown het accent ligt op zijn saxofoon en bij Jurion is dat natuurlijk de piano. Er is geen sprake van een 1 op 1 kopie en dat is ook meer dan logisch, iedere muzikant wil zijn eigen voetspoor achterlaten. En daar komt bij dat de tand des tijd wel zijn sporen heeft achtergelaten bij het beluisteren van de avant-garde van een halve eeuw geleden. “Le Temps Fou” van Jonathan Jurion is een buitengewoon geslaagd album met hedendaagse jazz waarbij gebruik is gemaakt van de muzikale vrijheid in de muziek van Marion Brown overgoten met een Afro-Caribisch sausje.

Om toch nog even Marion Brown voor het voetlicht te brengen, hier volgt een citaat dat ik vond: “It’s wrong to say that free jazz does not swing. It swings to a high number of beats. It is polyrhytmic. But it is hard for people listening to it to realize that. Free jazz is closer to African beat than bop or swing were, African rhythm is very complex. My reference is the blues, and that’s where my music comes from. I do listen to music of other cultures, but I just find them interesting. I don’t have to borrow from them. My music and my past are rich enough. B.B.King is my Ravi Shankar.” Lijkt mij vrij duidelijk en in overeenstemming met mijn gedachten patroon.

Jan van Leersum